جماران: خبر مبهم و غیر کامل«قرارداد با چین» آن هم به مدت بیست و پنج سال ، به قدری ناشیانه تنظیم شده بود که فقط به مخالفین سینه چاک جمهوری اسلامی فرصت داد تا هزار وصله ناجور به دامن نظام بچسبانند. 

برای من کوچکترین جای تردیدی نیست که قرارداد های ملی حتما با توجه به مصالح بلند مدت مردم و با حفظ کرامت و عزت ملی تنظیم می شود و اساسا در ساختار جمهوری اسلامی ، تصویب «قرارداد های همراه با عزت» ، هم با دشواری همراه است چه برسد به قرارداد های دیگر!!

ولی جای این سؤال اساسی از دولت محترم باقی است که چرا درباره چنین اموری که امکان مانور را به دشمنان ایران و جمهوری اسلامی می دهد این مقدار کتمان به خرج می دهند که لا جرم دیگران بر موج خبری آن سوار شوند. اعلام صریح و سریع مضمون اینچنین موافقت نامه و قراردادهایی، نه تنها گزندی به آن نمی زند، بلکه حتی می تواند نقد عمومی را به همراه داشته باشد و اشکالات ریز و درشت آن را معلوم کند. 

در روزگاری که هیچ چیز پنهان نمی ماند، دولت و شخص رییس جمهور نباید از شفافیت در این امور حیاتی غفلت ورزند. 

البته فراموش نکرده ام که مطالبی به عنوان مفاد این توافق منتشر شده است، ولی روشن است که جزواتی چند ده صفحه ای نمی تواند برای درک مطلب مفید باشد. چراکه برای عامه مردم قابل شناخت نیست و برای خواص هم پشت پرده ای را معلوم نمی کند. 

امروز برخی رسانه ها به نقد این نوع خبر رسانی پرداخته اند که جای خوشبختی دارد ولی باید در این باره کارشناسان مختلف از جهات مختلف و در رسانه های متفاوت  به بررسی بنشینند و هر کدام گروه مخاطب خود را توجیه کنند و آثار سوء و آثار مثبت این چنین قراردادهایی را معلوم کنند.  

نگارنده برای آغاز این امر و در کنار آن به چند نکته توجه می دهم:

نخست آنکه نه چین و نه روسیه هیچکدام کمترین اشتراک فرهنگی، نژادی، تاریخی، مذهبی و سیاسی با ما ندارند و به همین جهت هر نوع ارتباطشان با ما، تابعی از منافع بلند مدت و کوتاه مدت آنهاست. اگر جز این بیندیشیم به بیراهه رفته ایم. روسیه تاریخی آمیخته به خیانت و «دو دوزه بازی» با ایران دارد و چین نیز در مسیر توسعه خویش، هیچ ارزشی جز منافع خود برای ما قائل نیست. چینی ها از دوره ی «آرمان جهانی ضد امپریالیستی» عبور کرده اند و اگر در باغ سبزی در معاملات اقتصادی با آمریکا ببینند، ما را به راحتی می فروشند. چنانکه تا کنون یک قطعنامه آمریکایی علیه ایران را وتو نکرده اند. 

و دیگر اینکه پیمان های بلند مدت نوعی «امتیاز بلند مدت برای طرفین» است. البته روشن است که آنکه در کوتاه مدت نیاز بیشتری دارد منافع کوتاه مدت را بیشتر ملاحظه می کند. چنین اموری مثل «چک» هایی است که به مرور نقد می شوند. باید حواسمان باشد که اقساط این چک ها چگونه به باز پرداخت می رسد. «وضع بد معیشت امروز» نباید نگاهمان را به آینده کم رنگ کند. این نکته را سر بسته می گذارم تا با شناخت بیشتر از محتوای قرارداد درباره آن سخن بگوییم.

البته در چند سال اخیر به دلایل متعدد ما ناچارا وارد تعاملات مشروطی با برخی کشورها مانند روسیه و فرانسه، البته به صورت جداگانه شده ایم که یکی از شروط اصلی طرف های دیگر، عدم افشا توافق بوده است که ما ناچارا پذیرفته ایم اما چه کسی است که نداند در جهان امروز - آن هم با شرایطی که کشور و سیاست خارجی ما دارد - و وجود دشمنان  خارجی و افراطیون و جاهلانی در داخل که خواسته یا ناخواسته آب به آسیاب دشمن می ریزند، هرگونه قراردادی در معرض افشا و لاجرم تهدید و نقض قراردارد کما اینکه در موارد یاد شده، همین اتفاق افتاد و چین هم از این قاعده مستثنی نیست.